Άνοιγμα της Ημερίδας (25 Νοεμβρίου 1998)
από τον καθηγητή και πρώην Υπουργό Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ, συναγωνιστές και συμμαχητές.
Έχουν περάσει πάνω από πενήντα τρία χρόνια από τον τερματισμό του πολέμου και το θέμα της καταβολής των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα δεν έχει ακόμα ρυθμιστεί. Και ας είναι ένα βαρύτατο και πεντακάθαρο ηθικό χρέος.
Οι λόγοι του ιστορικά παράδοξου και ηθικά απαράδεκτου αυτού γεγονός είναι πολλοί. Λόγοι, που όμως μόνο εξηγούν και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την αφόρητη αυτή αποτελμάτωση. Τώρα, όμως, η κατάσταση αυτή έχει αρχίσει να μεταβάλλεται.
Στη μεταβολή αυτή συμβάλλουν:
Πρώτον: Η σύναψη της Συμφωνίας της Μόσχας του 1990. Η συμφωνία αυτή καταρτίστηκε μεταξύ, από τη μια μεριά, των δύο
τότε γερμανικών κρατών (του δυτικού και του ανατολικού) και, από την άλλη, των τεσσάρων δυνάμεων κατοχής της Γερμανίας, δηλαδή των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό ονομάστηκε και «Συμφωνία 2+4».
Η Συμφωνία αυτή θεωρείται σύναψη Συνθήκης Ειρήνης. Προβλέπει δε και για το θέμα της καταβολής, από την ενιαία πια Γερμανία, των οφειλόμενων πολεμικών αποζημιώσεων στις χώρες και στα θύματα που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκόσμιου πολέμου τη ναζιστική θηριωδία.
Ορίζει, μάλιστα, ότι εντός μιας πενταετίας, δηλαδή ως το 1995, οφείλουν οι ενδιαφερόμενες χώρες να θέσουν το θέμα των διεκδικήσεων τους στη Γερμανική Κυβέρνηση.
Αλλιώς η αξίωσή τους παραγράφεται. Με βάση αυτή τη Συμφωνία της Μόσχας δόθηκαν ήδη αποζημιώσεις στη Ρωσία, την Πολωνία και το Ισραήλ, πέραν εκείνων, που τους είχαν σε διάφορα χρονικά διαστήματα χορηγηθεί.
Η Ελληνική Κυβέρνηση υπέβαλε το 1995, λίγο πριν εκπνεύσει η πενταετής προθεσμία, σχετική διπλωματική διακοίνωση διά του Πρέσβη μας στη Βόννη.
Στη διακοίνωση αυτή η Γερμανική Κυβέρνηση απάντησε αρνητικά, με ασυνήθιστη ταχύτητα (αυθημερόν) και κατηγορηματικότητα, πράγμα που δηλώνει τουλάχιστον νευρικότητα και αμηχανία. Το θέμα είναι, επομένως, και από τη σκοπιά της Συμφωνίας της Μόσχας, ανοικτό προς ρύθμιση.
Δεύτερον: Με τη Συμφωνία της Μόσχας, που έχει χαρακτήρα εναλλακτικής συνθήκης ειρήνης, επήλθε η ενοποίηση της Γερμανίας. Έτσι υλοποιήθηκε και αυτή η προϋπόθεση, που, κατά μια ερμηνεία, μπορούσε να συναχθεί από τη Συμφωνία της Βόννης το 1952, η οποία όριζε ως διάδοχο του Γ´ Ράιχ την ενοποιημένη Γερμανία, πρόβλεπε δε τη σχετική αναβολή εκπλήρωσης της υποχρέωσης καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων ως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.
Τρίτον: Η Γερμανική Κυβέρνηση προσέφυγε στον Άρειο Πάγο και ζητά την αναίρεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επιδίκασε αποζημιώσεις στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας για τη
σφαγή στο Δίστομο. Έτσι, όμως, η Γερμανία αποδέχθηκε έμπρακτα την αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων να αποφασίζουν
για το θέμα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και αποδυνάμωσε τον ισχυρισμό της ότι στο θέμα αυτό ισχύει ο θεσμός
της ετεροδικίας, αυτόν ακριβώς τον οποίο επικαλείται.
Με τα νεότερα αυτά γεγονότα έχει ανοίξει ο δρόμος για την επίλυση του θέματος της καταβολής των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερη προσοχή όμως πρέπει να δοθεί και στην υποχρέωση της Γερμανίας να εξοφλήσει το λεγόμενο «αναγκαστικό κατοχικό δάνειο», το οποίο «διατάχθηκε» η κατοχική κυβέρνηση αδρεικέλων στην Ελλάδα να χορηγήσει στη Γερμανία.
Η δεσμευτικότητα της υποχρέωσης αυτής είναι ανυποχώρητη για δύο λόγους, ένα νομικό και έναν ηθικό.
Νομικά, η δεσμευτικότητα αυτή στηρίζεται σε σαφέστατους νομικούς κανόνες, ενισχύεται δε κατά τρόπο ατράνταχτο και από
το εξής σπάνιας ιδιομορφίας γεγονός:
Λίγες εβδομάδες πριν από την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας, οι αρμόδιοι της τότε Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, της
Reichsbank, αναγνώρισαν ρητά, με γνωμάτευση που υπέβαλαν στο Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, τη δεσμευτικότητα αυτού του
«γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα», το οποίο μάλιστα αποτιμήθηκε «για μελλοντική χρήση» –όπως δεσμευτικά ειπώθηκε σε περίπου, τότε, 476 εκατομμύρια μάρκα.
Ηθικά, η απόλυτη δεσμευτικότητα της υποχρέωσης εξόφλησης του δανείου αυτού στηρίζεται στο γεγονός ότι η σύναψή του «με το πιστόλι στον κρόταφο» υπήρξε μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής εξαθλίωσης και του θάνατου από την πείνα τουλάχιστον 300.000 Ελλήνων.
Δεν είναι έτσι υπερβολή να παρατηρηθεί ότι το δάνειο αυτό συνιστά
ιστορικά πρωτοφανή μορφή τέλεσης του πιο αποκρουστικού εγκλήματος, του «εγκλήματος της γενοκτονίας», που διαπράχθηκε μάλιστα με μια μέθοδο αποκρουστικά τεχνοκρατική, με όργανο, συγκεκριμένα, τον τραπεζικό μηχανισμό εκτύπωσης πληθωριστικού χρήματος.
Για όλους αυτούς τους λόγους η επίλυση του θέματος των οφειλόμενων γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων σε όλες του τις πτυχές συνιστά νομική και ηθική αναγκαιότητα. Η επίλυση δε αυτή θα αποτελέσει και την καλύτερη βάση, που πάνω της μπορεί να στηριχθεί μια εγκάρδια, ανέφελη φιλική σχέση ανάμεσα στους λαούς μας, στον ελληνικό και το γερμανικό, οι οποίοι, μαζί και με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, μοχθούν για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης.
Η επίλυση όμως αυτή απαιτεί αγώνα, που πρέπει να τον διεξάγουμε επίμονα και αποφασιστικά όλοι μαζί και από τις δύο πλευρές. Όλοι μαζί όσοι πιστεύουμε, και στην Ελλάδα και στη Γερμανία, ότι το ηθικό χρέος δεν παραγράφεται ποτέ και ότι η φιλία, που στηρίζεται στη δικαιοσύνη και την ηθική συνέπεια, είναι κοινή μας υπόθεση, για την οποία αξίζει ν’ αγωνιζόμαστε.Στο πνεύμα αυτό ανοίγουμε τη σημερινή μας συζήτηση.
από τον καθηγητή και πρώην Υπουργό Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ, συναγωνιστές και συμμαχητές.
Έχουν περάσει πάνω από πενήντα τρία χρόνια από τον τερματισμό του πολέμου και το θέμα της καταβολής των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα δεν έχει ακόμα ρυθμιστεί. Και ας είναι ένα βαρύτατο και πεντακάθαρο ηθικό χρέος.
Οι λόγοι του ιστορικά παράδοξου και ηθικά απαράδεκτου αυτού γεγονός είναι πολλοί. Λόγοι, που όμως μόνο εξηγούν και σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν την αφόρητη αυτή αποτελμάτωση. Τώρα, όμως, η κατάσταση αυτή έχει αρχίσει να μεταβάλλεται.
Στη μεταβολή αυτή συμβάλλουν:
Πρώτον: Η σύναψη της Συμφωνίας της Μόσχας του 1990. Η συμφωνία αυτή καταρτίστηκε μεταξύ, από τη μια μεριά, των δύο
τότε γερμανικών κρατών (του δυτικού και του ανατολικού) και, από την άλλη, των τεσσάρων δυνάμεων κατοχής της Γερμανίας, δηλαδή των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό ονομάστηκε και «Συμφωνία 2+4».
Η Συμφωνία αυτή θεωρείται σύναψη Συνθήκης Ειρήνης. Προβλέπει δε και για το θέμα της καταβολής, από την ενιαία πια Γερμανία, των οφειλόμενων πολεμικών αποζημιώσεων στις χώρες και στα θύματα που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκόσμιου πολέμου τη ναζιστική θηριωδία.
Ορίζει, μάλιστα, ότι εντός μιας πενταετίας, δηλαδή ως το 1995, οφείλουν οι ενδιαφερόμενες χώρες να θέσουν το θέμα των διεκδικήσεων τους στη Γερμανική Κυβέρνηση.
Αλλιώς η αξίωσή τους παραγράφεται. Με βάση αυτή τη Συμφωνία της Μόσχας δόθηκαν ήδη αποζημιώσεις στη Ρωσία, την Πολωνία και το Ισραήλ, πέραν εκείνων, που τους είχαν σε διάφορα χρονικά διαστήματα χορηγηθεί.
Η Ελληνική Κυβέρνηση υπέβαλε το 1995, λίγο πριν εκπνεύσει η πενταετής προθεσμία, σχετική διπλωματική διακοίνωση διά του Πρέσβη μας στη Βόννη.
Στη διακοίνωση αυτή η Γερμανική Κυβέρνηση απάντησε αρνητικά, με ασυνήθιστη ταχύτητα (αυθημερόν) και κατηγορηματικότητα, πράγμα που δηλώνει τουλάχιστον νευρικότητα και αμηχανία. Το θέμα είναι, επομένως, και από τη σκοπιά της Συμφωνίας της Μόσχας, ανοικτό προς ρύθμιση.
Δεύτερον: Με τη Συμφωνία της Μόσχας, που έχει χαρακτήρα εναλλακτικής συνθήκης ειρήνης, επήλθε η ενοποίηση της Γερμανίας. Έτσι υλοποιήθηκε και αυτή η προϋπόθεση, που, κατά μια ερμηνεία, μπορούσε να συναχθεί από τη Συμφωνία της Βόννης το 1952, η οποία όριζε ως διάδοχο του Γ´ Ράιχ την ενοποιημένη Γερμανία, πρόβλεπε δε τη σχετική αναβολή εκπλήρωσης της υποχρέωσης καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων ως την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.
Τρίτον: Η Γερμανική Κυβέρνηση προσέφυγε στον Άρειο Πάγο και ζητά την αναίρεση της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που επιδίκασε αποζημιώσεις στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας για τη
σφαγή στο Δίστομο. Έτσι, όμως, η Γερμανία αποδέχθηκε έμπρακτα την αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων να αποφασίζουν
για το θέμα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και αποδυνάμωσε τον ισχυρισμό της ότι στο θέμα αυτό ισχύει ο θεσμός
της ετεροδικίας, αυτόν ακριβώς τον οποίο επικαλείται.
Με τα νεότερα αυτά γεγονότα έχει ανοίξει ο δρόμος για την επίλυση του θέματος της καταβολής των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερη προσοχή όμως πρέπει να δοθεί και στην υποχρέωση της Γερμανίας να εξοφλήσει το λεγόμενο «αναγκαστικό κατοχικό δάνειο», το οποίο «διατάχθηκε» η κατοχική κυβέρνηση αδρεικέλων στην Ελλάδα να χορηγήσει στη Γερμανία.
Η δεσμευτικότητα της υποχρέωσης αυτής είναι ανυποχώρητη για δύο λόγους, ένα νομικό και έναν ηθικό.
Νομικά, η δεσμευτικότητα αυτή στηρίζεται σε σαφέστατους νομικούς κανόνες, ενισχύεται δε κατά τρόπο ατράνταχτο και από
το εξής σπάνιας ιδιομορφίας γεγονός:
Λίγες εβδομάδες πριν από την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας, οι αρμόδιοι της τότε Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, της
Reichsbank, αναγνώρισαν ρητά, με γνωμάτευση που υπέβαλαν στο Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών, τη δεσμευτικότητα αυτού του
«γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα», το οποίο μάλιστα αποτιμήθηκε «για μελλοντική χρήση» –όπως δεσμευτικά ειπώθηκε σε περίπου, τότε, 476 εκατομμύρια μάρκα.
Ηθικά, η απόλυτη δεσμευτικότητα της υποχρέωσης εξόφλησης του δανείου αυτού στηρίζεται στο γεγονός ότι η σύναψή του «με το πιστόλι στον κρόταφο» υπήρξε μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής εξαθλίωσης και του θάνατου από την πείνα τουλάχιστον 300.000 Ελλήνων.
Δεν είναι έτσι υπερβολή να παρατηρηθεί ότι το δάνειο αυτό συνιστά
ιστορικά πρωτοφανή μορφή τέλεσης του πιο αποκρουστικού εγκλήματος, του «εγκλήματος της γενοκτονίας», που διαπράχθηκε μάλιστα με μια μέθοδο αποκρουστικά τεχνοκρατική, με όργανο, συγκεκριμένα, τον τραπεζικό μηχανισμό εκτύπωσης πληθωριστικού χρήματος.
Για όλους αυτούς τους λόγους η επίλυση του θέματος των οφειλόμενων γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων σε όλες του τις πτυχές συνιστά νομική και ηθική αναγκαιότητα. Η επίλυση δε αυτή θα αποτελέσει και την καλύτερη βάση, που πάνω της μπορεί να στηριχθεί μια εγκάρδια, ανέφελη φιλική σχέση ανάμεσα στους λαούς μας, στον ελληνικό και το γερμανικό, οι οποίοι, μαζί και με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, μοχθούν για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης.
Η επίλυση όμως αυτή απαιτεί αγώνα, που πρέπει να τον διεξάγουμε επίμονα και αποφασιστικά όλοι μαζί και από τις δύο πλευρές. Όλοι μαζί όσοι πιστεύουμε, και στην Ελλάδα και στη Γερμανία, ότι το ηθικό χρέος δεν παραγράφεται ποτέ και ότι η φιλία, που στηρίζεται στη δικαιοσύνη και την ηθική συνέπεια, είναι κοινή μας υπόθεση, για την οποία αξίζει ν’ αγωνιζόμαστε.Στο πνεύμα αυτό ανοίγουμε τη σημερινή μας συζήτηση.
------------------------
Η απόκτηση ενός δωματίου, το οποίο να ταιριάζει με τους χώρους, τα ενδιαφέροντα και με τους τρόπους των παιδιών, είναι η κοινή θέληση όλων των παιδιών.
O στόχος της Çilek είναι να σχεδιάζει χρήσιμα, ποιοτικά, διαφορετικά και πολύ ανθεκτικά έπιπλα και αξεσουάρ για μωρά, παιδιά και εφήβους και να τα κατασκευάζει χρησιμοποιώντας υψηλή τεχνολογία και άριστα υλικά σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τις προηγμένες προδιαγραφές παιδικής ασφάλειας. Για αυτό το λόγο όλα τα προϊόντα της Çilek έχουν Πιστοποιητικό Υψηλής Ποιότητας και Ασφάλειας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου